به قامت مظهر سرو رسایی        به طلعت دلفریب و جان فزایی

تو با این قامت و حسن خداداد     هزار افسوس ای مه، بی وفایی

***

دو گیسوی تو جانا لیله القـــدر       بیاض گردن تو مطلع الفجـــــــر

ملایک تهنیت گویند فایـــــز        شب وصلت زالف شهر بهتـــــــر

***

قدت طوبا لبت کوثر رخت حور       ازاین حسن خدایی چشم بــد دور

بت فایز زخوبی بی نیــــاز است       بود سر تا قدم نور علی نــــــــــور

***

نمی بینم ز مردم آشنایی           نمی‌آید ز کس بوی وفایی

مده فایز به وصل گلرخان دل           که آخر می کشندت از جدایی

***

خیال کشتن من داشت جانان         کدامین سنگدل کردش پشیمان

ندانست عید فایز آن زمانست         که گردد در منای دوست قربان

***

مرو ای جان شیرین از بر من       توقف کن که آید دلبر من

بده فایز به تلخی جان شیرین        که جانانت بگیرد سر به دامان

***

دلم را جز تو کس دلبر نباشد      به جز شور تو ام در سر نباشد

دل فایز تو عمدا می‌ کنی تنگ      که تا جـای کس دیــــگر نباشد

***

قسم بر سوره والشمس واللیل     به غیر از تو ندارم با کسی میــل

کلام الله باشد خصم فایـــــز       اگر نامحرمی با تو کند سیـــــل

***

بت نامهربان یــــار ستمگــــر      جفا جو سنگدل بیرحم کافــــر

بیا از کشتن فایز به پرهیـــــــز     بیندیش از حساب روز محشـــر

***

  فراق لاله رویان ساخت کارم          ربود از کف عنان اختیارم

پس از صد سال بعد از مرگ فایز        گل حسرت بروید بر مزارم

***

صنم تا کی دل ما را کنی آب          دل نازک ندارد اینقدر تاب

اگر تو راست می گویی به فایز       به بیداری بیا پیشم نه در خواب

***

نگفتم جا مده بر چهره گیسو     مسوزان اندر آتش بچه هندو؟

بت فایز گمانم ، کافرستی       که با آتش پرستی کرده ای خو؟

***

پری رویان به ما کردند نظاره     یکی چون ماه و باقی چون ستاره

کمان ابرو و مژگان تیز کردند     زدند بر جان فایز چون هزاره

***

اگر دانی که فردا محشری نیست       سوال و پرسش و پیغمبری نیست

بتاز اسب جفا تا می توانی              که فایز را سپاه و لشکری نیست

***

      بگو تا دلبر حورم بیایید        سفید و نازک و بورم بیاید

دمی که می رود تابوت فایز        بگو تا بر لب گورم بیاید

***

دو چشمت چون به چشمانم نگه کرد         لب لعل و رخت روزم سیه کرد

    مکن عشوه دگر بر فایز زار               که ابروی کجت جانم تبه کرد

***

خداوندا دلــــم از دین بــری شد     اسیر دام زلف آن پــــــــری شد

پری دید و پریشــــان گشت فایـز       پری را هرکه دید از دین بری ش

***

"فائز دشتستانی"