رشته‌ای درگردنـم افکند دوسـت

می‌برد هرجا که خاطرخواه اوست

***

نه همین تنها مرا مژگان چشم یار کشت
عالمی را از طپیدن نبض این بیمار کشت

***

برنداریم ز اشعـار کسـی مضمونـی
طبع نازک سخن کس نتواند برداشت

***

جان به لب، ازضعف نتواند رسید

ما به زورناتـوانـی زنـده‌ایـم

***

 بر تواضعهای دشمن تکیه کردن ابلهی است
پای بـوس سیـل از پا افکنـد دیـوار را

***

چون آستین همیشه جبینم ز چین پر است
یعنی دلم ز دست تو ای نازنین پر است

***

افتـادن و برخاستـن باده پرستـان

در مذهب رندان خرابات نماز است

***

چرا خم گشته می گردند پیران جهاندیده

مگردرخاک می جویند ایام جوانی را؟

 ***

تا بود  گفت و  گو سخنم  ناتمام  بود

نازم به خامشی که سخن را تمام کرد

***

بالش  خوبانِ  دگر از  پر  است
شـوخ مرا فتنه به زیر سر است!

***

حاسد از کرده خود گشته پشیمان که بزور
بر زمین زد سخنم را و به افـلاک رسیـد

***

شعر دگران را همه دارند به خاطر
شعری که غنی گفت کسی یاد ندارد!

***

خواستم کز گلشن دیدار او چینم گلی

چشم واکردم در حیرت به رویم باز کرد

***

 غافل  دادیم  دل  به  دستت

ما را یاد  و تو را فراموش!

***

مُردم که ببالین من آن یارنیامد

صد بارزخود رفتم ویک بارنیامد

***

بس که با تاریکی شب‌های غم خوکرده بود

عاقبت پـروانه در پای چـراغ آرام یافت